ม่านฟ้า ยามค่ำ
ดั่งม่านสีดำ ม่านแห่งความร้าวระบม
เปรียบเหมือนดวงใจ มืดทึบระทม
พ่ายแพ้ซานซมพลัดพรากบ้านมา

ต่อสู้กู้ถิ่น
และสิทธิ์เสรี กู้ศักดิ์และศรีโสภา
จึงพลัดมาไกล ทิ้งไว้โรยรา
จะร้างดั่งป่า อยู่นับปี

เคยสดใส รื่นเริง ดังนกเริงลม
ถลาลอยชื่นชมอย่างมีเสรี
แม้ร้อยวังวิมานที่มี
มิเทียมเทียบปฐพี ที่รักมั่น

ความใฝ่ฝัน แสนนาน แต่ครั้งเคยเนาว์
ชื่นหวานในใจเราอยู่มิเว้นวัน
ความหวังยังไม่เคยไหวหวั่น
ยึดมั่นว่าจักได้คืนเหมือนศรัทธา

แว่วเสียงก้องกู่ จากขอบฟ้าไกล
แว่วดังจากโพ้นนภา
บ้านเอ๋ยเคยเนาว์ กังวานครวญมา
รอคอยเรียกข้าอยู่ทุกวัน

Powered by ScribeFire.